کد مطلب:148560 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:353
خطبه ی معروف خط الموت
امام حسین علیه السلام در آستانه ی خروج از مكه این خطبه را كه به خطبه ی «خط الموت» معروف است خواند، و خطاب به یاران فرمود:
خط الموت علی ولد آدم مخط القلادة علی جید الفتاة و ما اولهنی الی اسلافی: اشتیاق یعقوب الی یوسف، و خیرلی مصرع انا لاقیه، كانی باوصالی تقطعها عسلان الفلوات، بین النواویس و كربلا فیملئن منی اكراشا جوفا و اجربة سغبا، لا محیص عن یوم خط بالقلم، رضا الله رضانا اهل البیت، نصبر علی بلائه، و یوفینا اجر الصابرین، لن تشذ عن رسول الله صلی الله علیه و آله لحمته و هی مجموعة له فی حظیرة القدس، تقربهم عینه، و ینجز بهم وعده، من كان باذلا فینا مهجته، و موطنا علی لقاء الله نفسه فلیرحل معنا فانی راحل مصبحا انشاء الله تعالی [1] ؛ مرگ چون گلوبند دختران جوان، گریبانگر فرزندان آدم است، و علاقه و اشتیاق من به ملاقات گذشتگانم همچون اشتیاق یعقوب به یوسف است و در محل معینی كه برایم انتخاب گشته (یعنی كربلا) به زمین خواهم افتاد، گویا می نگرم گرگهای بیابان و بین نواویس و كربلا اعضای بدنم پاره پاره كرده، و شكمهای گرسنه ی خود را از من سیر می كنند، از روزی كه مقدر شده نمی توان فرار كرد، رضایت
خدای متعال، رضای ما اهل بیت است، بر بلای او صبر می كنیم و پاداش صابران را به ما می دهند، پاره ی تن رسول خدا صلی الله علیه و آله از او دور نمی شود و در بهشت به او می پیوندد و باعث روشنی چشم او و انجام شدن و عده اش می شود، هر كس آماده فداكاری و جانبازی در راه ما است و خویشتن را آماده ی مرگ نموده با ما كوچ كند، كه ما به خواست خداوند متعال، صبح كوچ می كنیم.
این خطبه به روشنی بیانگر آگاهی امام علیه السلام به شهادت و آمادگی آن حضرت برای هرگونه جانبازی در راه خدا است.
خط الموت علی ولد آدم مخط القلادة علی جید الفتاة و ما اولهنی الی اسلافی: اشتیاق یعقوب الی یوسف، و خیرلی مصرع انا لاقیه، كانی باوصالی تقطعها عسلان الفلوات، بین النواویس و كربلا فیملئن منی اكراشا جوفا و اجربة سغبا، لا محیص عن یوم خط بالقلم، رضا الله رضانا اهل البیت، نصبر علی بلائه، و یوفینا اجر الصابرین، لن تشذ عن رسول الله صلی الله علیه و آله لحمته و هی مجموعة له فی حظیرة القدس، تقربهم عینه، و ینجز بهم وعده، من كان باذلا فینا مهجته، و موطنا علی لقاء الله نفسه فلیرحل معنا فانی راحل مصبحا انشاء الله تعالی [1] ؛ مرگ چون گلوبند دختران جوان، گریبانگر فرزندان آدم است، و علاقه و اشتیاق من به ملاقات گذشتگانم همچون اشتیاق یعقوب به یوسف است و در محل معینی كه برایم انتخاب گشته (یعنی كربلا) به زمین خواهم افتاد، گویا می نگرم گرگهای بیابان و بین نواویس و كربلا اعضای بدنم پاره پاره كرده، و شكمهای گرسنه ی خود را از من سیر می كنند، از روزی كه مقدر شده نمی توان فرار كرد، رضایت
خدای متعال، رضای ما اهل بیت است، بر بلای او صبر می كنیم و پاداش صابران را به ما می دهند، پاره ی تن رسول خدا صلی الله علیه و آله از او دور نمی شود و در بهشت به او می پیوندد و باعث روشنی چشم او و انجام شدن و عده اش می شود، هر كس آماده فداكاری و جانبازی در راه ما است و خویشتن را آماده ی مرگ نموده با ما كوچ كند، كه ما به خواست خداوند متعال، صبح كوچ می كنیم.
این خطبه به روشنی بیانگر آگاهی امام علیه السلام به شهادت و آمادگی آن حضرت برای هرگونه جانبازی در راه خدا است.
[1] لهوف سيد بن طاووس، ص 52 و 53.